×
វិធីសាស្រ្តដែលគ្របដណ្តប់ជាងគេ និងស្គាល់ជាងគេនៃការរកគ្រាប់បែកអាកាសចរណ៍គឺតាមរយៈការប្រើប្រាស់មូលដ្ឋានបច្ចេកទេសដែលបានអភិវឌ្ឍន៍ ដែលធ្វើការជាមួយរ៉ាដា, សញ្ញាកុំព្យូទ័រវិទ្យុ និងអុបទិកសេនស័រ ដើម្បីដោះស្រាយគោលដៅមួយ ឬកំណត់គោលដៅដែលបានផ្តល់ឱ្យ។
វាអាចជាការទទួលបានការស៊ើបរកឃើញ ឬការរកឃើញវត្ថុនៅក្នុងអាកាសយានដែលគ្រប់គ្រង, ដែលរ៉ាដាដែលត្រូវបានដំឡើងនៅតាមព្រំដែនអាកាសយានដែលគ្រប់គ្រង អាចកាត់បន្ថយហានិភ័យខាងទ្រតីដែលមិនបានរំពឹងទុក, ឬទទួលបានរូបភាពមួយក្រុមពីតំបន់ដែលគ្រប់គ្រង ដែលអុបទិកសេនស័រធ្វើការវាយតម្លៃតំបន់នៅក្នុងរបៀបធ្វើសន្តិសុខ ឬរបៀបស្កែនជាក់លាក់។
ស្រទាប់នៃបច្ចេកវិទ្យាទាំងនេះ ដំណើរការជាមួយគ្នាប្រកបដោយផាសុកភាព ដើម្បីផ្តល់នូវសមត្ថភាពតាមដានរបស់រ៉ាដា ដោយប្រើវីដេអូដ្រូន ដែលធ្វើឱ្យបាត់បង់ ឬបោះបង់នូវមូលដ្ឋាននៃការមកជិតគ្នាដែលដ្រូនទាំងនេះ ដំណើរការជាភ្នាក់ងារការពារដំបូងដ៏មានឥទ្ធិពលបំផុត។
នៅពេលដែលសំណាក់អាកាសយានដែលមានគោលបំណងប្រឆាំងនឹងយន្តហោះគ្មានមនុស្សបានរកឃើញយន្តហោះគ្មានមនុស្សមួយ ពួកគេត្រូវការទៅលុបឬទប់ស្កាត់យន្តហោះគ្មានមនុស្សនោះដោយប្រើប្រាស់ប្រព័ន្ធយន្តហោះគ្មានមនុស្សបានបិទ។ ប្រព័ន្ធទាំងនេះអាចព្យាយាមបិទបាំងសញ្ញាគ្រប់គ្រងយន្តហោះគ្មានមនុស្ស ប្រព័ន្ធកំណត់ទីតាំងតាមផែនទី (GPS) ឬវិធីសាស្រ្តផ្សេងទៀតនៃការទំនាក់ទំនង។ ឧបករណ៍បិទបាំងអាចធ្វើការរំខានដល់ប្រព័ន្ធកំណត់ទីតាំងតាមផែនទី (GPS) របស់យន្តហោះគ្មានមនុស្ស ដែលបណ្តាលអោយយន្តហោះគ្មានមនុស្សនោះបាត់បង់ទិសដៅ ហើយមិនអាចអនុវត្តតាមមុខងាររបស់វាបានទេ។ ឧបករណ៍ដែលអាចបិទបាំងសញ្ញាទំនាក់ទំនងដែលជារបស់អ្នកប្រើប្រាស់យន្តហោះគ្មានមនុស្ស គឺអាចបិទបាំងការគ្រប់គ្រងយន្តហោះគ្មានមនុស្សបានពីអ្នកប្រើប្រាស់។ ប្រព័ន្ធផ្សេងទៀតដែលមានភាពស្មុគស្មាញច្រើន គឺអាចចាប់យកការគ្រប់គ្រងយន្តហោះគ្មានមនុស្សតាមរយៈវិធីសាស្រ្តដែលទំនើបជាង ហើយចុះចតវានៅក្នុងតំបន់ដែលបានកំណត់ជាមុន។ ប្រសិទ្ធភាពនៃប្រព័ន្ធទប់ស្កាត់នេះ អាស្រ័យលើថាតើពួកគេមានថាមពលគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីបញ្ឈប់យន្តហោះគ្មានមនុស្ស កំរិតសម្លេងឌែសីបែល (decibel) នៃការរំញ័ររបស់វានៅក្នុងចំណោមខ្សែប្រេកង់ផ្សេងៗគ្នា និងចម្ងាយរបស់វាពីយន្តហោះគ្មានមនុស្ស។ ក្នុងករណីជាច្រើន ប្រព័ន្ធបិទបាំងដែលត្រូវបានរចនាឡើងដើម្បីទប់ស្កាត់យន្តហោះគ្មានមនុស្សនៅក្នុងវិសាលភាពដែលបានកំណត់ គឺអាចទប់ស្កាត់យន្តហោះគ្មានមនុស្សនោះបានដោយគ្មានបញ្ហាអ្វីទាំងអស់។
ដូចជាបច្ចេកវិទ្យាថ្មីៗជាច្រើនផ្សេងទៀត ប្រព័ន្ធប្រឆាំងនឹងយន្តហោះគ្មានមនុស្សបើកក៏មានគុណវិបត្តិរបស់វាដែរ។ បញ្ហាមួយដែលជារឿយៗកើតមានគឺការជូនដំណឹងភាពផ្ទុយពីពិត ដែលប្រព័ន្ធនឹងច្រឡំវត្ថុផ្សេងទៀតថាជាយន្តហោះគ្មានមនុស្សបើក។ នេះបង្កបញ្ហាដោយសារវានាំឱ្យមានការប្រើប្រាស់ប្រព័ន្ធការពារដោយគ្មានហេតុផល ដែលបណ្តាលឱ្យការរំខានដល់ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយនៅក្នុងតំបន់ជុំវិញ។ បញ្ហាបន្ទាប់កើតឡើងកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរ។ ឧទាហរណ៍ សញ្ញាការពារអាចបង្កជម្លប់ដល់ប្រព័ន្ធវីរ៉េសដែលប្រើប្រាស់បានដែលមានសញ្ញាដូចគ្នា ដូចជាទូរសព្ទដៃ ប្រព័ន្ធWi-Fi និង Bluetooth។ ក្នុងករណីប្រព័ន្ធប្រឆាំងនឹងយន្តហោះគ្មានមនុស្សបើក ឧបករណ៍ទាំងនោះត្រូវមានបញ្ញាសិប្បនិមិត្តខ្ពស់ ដើម្បីបំបែកយន្តហោះគ្មានមនុស្សបើកដែលគោលដៅ និងឧបករណ៍ដែលមិនមែនជាយន្តហោះគ្មានមនុស្សបើកដោយបង្កផលប៉ះពាល់តិចតួច ឬគ្មានផលប៉ះពាល់ទាល់តែសោត។
ដោយសារការអភិវឌ្ឍន៍ដែលកើតឡើងដោយសារបច្ចេកវិទ្យា ប្រព័ន្ធប្រឆាំងនឹងគ្រាប់បែកគ្មានមនុស្សបើកក៏ត្រូវតែទាន់សម័យជាមួយគ្រាប់បែកដែរ។ គ្រាប់បែកដែលមានសភាពកាន់តែស្មុគស្មាញ ដែលមានមុខងារដូចជា ហោះហើរដោយឯករាជ្យ ការទំនាក់ទំនងដែលបានកូដិករ និងការប្រឆាំងនឹងការរំខានកំពុងប្រែក្លាយទៅជាការកែប្រែ ដែលប្រព័ន្ធប្រឆាំងនឹងគ្រាប់បែកក៏ត្រូវអនុវត្តតាម។ ក្រៅពីនេះ ក៏ត្រូវធ្វើការអាប់ដេតទាំងផ្នែកសូហ្វវែរ និងផ្នែករឹងឱ្យបានទៀងទាត់ ដើម្បីបង្កើនប្រសិទ្ធភាពឧបករណ៍ប្រឆាំងនឹងគ្រាប់បែក ឱ្យសមស្របនឹងឧបករណ៍ និងយុទ្ធកំនែងថ្មីៗរបស់អ្នកបើកគ្រាប់បែក។
សរុបសេចក្តីមក ប្រព័ន្ធប្រឆាំងនឹងគ្រាប់បែកដែលមានប្រសិទ្ធភាព និងត្រូវបានសាងសង់បានល្អ មានមុខងារដូចជាប្រព័ន្ធដែលមានសមត្ថភាពរកឃើញ និងបញ្ឈប់គ្រាប់បែក ដែលមិនទាន់បានទទួលសិទ្ធិអាជ្ញាប័ណ្ណឱ្យហោះហើរនៅក្នុងអាកាសធាតុ។ ក្នុងរយៈពេលវែង ប្រសិទ្ធភាពរបស់ប្រព័ន្ធទាំងនេះ នឹងអាស្រ័យលើការអភិវឌ្ឍន៍ និងការសម្របខ្លួនរបស់វាទៅនឹងបញ្ហាប្រឈមថ្មីៗ។
