شناختهشدهترین و گستردهترین روش تشخیص پهپاد، استفاده از تسهیلات پیشرفته یکپارچه است که با استفاده از رادار، فرکانس رادیویی و سیاستهای نوری به حل یک یا چند هدف مشخص کمک میکنند.
این موارد شامل دریافت شناسایی یا تشخیص یک شیء در فضای هوایی کنترلشده میشود، جایی که رادارهای نصبشده در مرزهای فضای هوایی کنترلشده میتوانند از خسارات جانبی جلوگیری کنند، یا دریافت مجموعهای از تصاویر از یک منطقه کنترلشده است که در آن سنسورهای نوری در حالت گشت یا اسکن به ارزیابی آن منطقه میپردازند.
تمام لایههای این فناوریها بهصورت یکپارچه کار میکنند تا رادارها را با قابلیت ردیابی ویدئودرونها تجهیز کنند، که این امر از بین میبرد یا محدوده نزدیکی را که این درونها در آن بهعنوان یکی از قدرتمندترین سپرهای دفاعی اولیه عمل میکنند، بیاثر میکند.
پس از اینکه یک تسهیلات ضد پهپاد، پهپادی را شناسایی کرد، باید با استفاده از یک سیستم مخابرهی سیگنال پهپاد، آن را غیرفعال یا بیخسارت کند. این سیستمها ممکن است سعی کنند سیگنالهای کنترلی پهپاد، سیستمهای GPS یا هر وسیله دیگری از ارتباط را مسدود کنند. دستگاههای تداخلگر قادر به آشفتگی در سیستمهای GPS پهپاد هستند و باعث میشوند پهپاد گم شود و دیگر نتواند وظیفه خود را انجام دهد. دستگاههایی که قادر به مسدود کردن سیگنال ارتباطی مربوط به کاربر پهپاد هستند، میتوانند کنترل پهپاد را از اپراتور جدا کنند. برخی از سیستمهای پیشرفتهتر میتوانند از طریق روشهای پیشرفتهتری کنترل پهپاد را در دست بگیرند و آن را در یک منطقه مشخص و ایمن فرود آورند. بهرهوری سیستم بیخسارت کردن به میزان قدرت آن برای خفه کردن پهپاد، سطح دسیبل باندهای فرکانسی مختلف و فاصله آن از پهپاد بستگی دارد. در بسیاری از موارد، سیستمهای تداخلی که برای بیخسارت کردن یک پهپاد در محدوده مشخصی طراحی شدهاند، قادر به بیخسارت کردن پهپاد بدون هیچ مشکلی هستند.
مانند بسیاری از فناوریهای جدید، سیستمهای ضد پهپاد نیز معایبی دارند. یکی از مشکلات رایج، هشدارهای نادرست است که در آن سیستم اشیاء دیگری را به عنوان پهپاد شناسایی میکند. این موضوع مشکلساز است زیرا منجر به فعالسازی بیمورد سیستمهای ممانعتکننده میشود که ممکن است به طور غیرعمد ارتباطات در محدوده را مسدود کنند. اثرات جانبی حتی مشکلبرانگیزتر هستند. به عنوان مثال، سیگنالهای ممانعتکننده ممکن است با سایر سیستمهای بیسیم که روی همان فرکانس تنظیم شدهاند تداخل ایجاد کنند، مانند تلفنهای همراه، دستگاههای وایفای و بلوتوث. در مورد سیستمهای ضد پهپاد، لازم است دستگاهها دارای هوش مصنوعی پیشرفتهای باشند تا بتوانند پهپادهای غیرهدف و دستگاههای غیرپهپادی را فیلتر کنند و اثرات جانبی را به حداقل یا صفر برسانند.
پیشرفتهای حاصل از فناوری، سیستمهای ضد پهپاد را نیز ملزم میکند تا با پهپادها همراهی کنند. پهپادهای پیچیدهتر، که ویژگیهایی مانند پرواز خودکار، ارتباط رمزگذاری شده و مقاومت در برابر تداخل را دارند، اصلاحاتی هستند که سیستمهای ضد پهپاد نیز باید با آنها سازگار شوند. همچنین بروزرسانیهای منظم نرمافزاری و سختافزاری باید انجام شود تا دستگاههای ضد پهپاد را با دستگاهها و تاکتیکهای فعلی اپراتور پهپاد بهتر کند.
در مجموع، **تسهیلات** ضد پهپاد مؤثر و خوب طراحی شده، به عنوان سیستمهایی برای تشخیص و بیخودی کردن پهپادهایی که مجوز پرواز در فضای هوایی را ندارند، عمل میکنند. در بلندمدت، اثربخشی مداوم این سیستمها به بهبود و سازگاری آنها با چالشهای جدید بستگی دارد.
